De bladhoudende Elaeagnus is een gemakkelijke haagplant. Hij kan aangeplant worden als solitaire struik, al dan niet in vorm gesnoeid, maar meestal wordt hij als haagplant toegepast. Olijfwilg of zilverbes zal het zowel goed doen op neutrale, kalkrijke of zelfs wat zuurdere bodems. Ook qua grondsoort is olijfwilg niet kieskeurig en voeden hoeft niet of nauwelijks. Wel plant je hem best niet op zeer vochtige tot natte gronden, daar heeft hij een hekel aan. Zandgronden kunnen dus perfect. Anderzijds verdraagt hij goed wind en zout wat hem zeer geschikt maakt als haagplant voor kuststreken of voor aanplant langs straten waar het winters strooizout dicht bij de planten komt te liggen.
De naam olijfwilg is niet zomaar een willekeurige gekozen naam. De plant draagt bladeren die dikwijls aan de onderzijde grijsgroen of zilverwit zijn en doen zowel qua kleur alsook qua vorm wat aan wilg denken. Wat velen niet weten is dat olijfwilg ook eetbare vruchten draagt. Deze lijken dan weer wat op olijven.
Snoeien kan je best doen in de periode maart tot september. Wil je echter de vruchten kunnen oogsten dan snoei je pas vanaf mei. Elaeagnus kan wat gevoelig zijn voor topschade door vorst. De uiteinden van de twijgen kunnen bij strenge vorst dus wat invriezen. Snoei daarom beter niet meer na september zodat nieuw gevormde scheuten nog voldoende kunnen afharden.
Enkele goede soorten zijn Elaeagnus angustifolia en E. ebbingei (beiden met zilverwitte bladonderzijde), E. ebbingei ‘Limelight’ (groen met gele vlekken), E. ebbingei ‘Gilt Edge’ (met groen hart en gele rand heeft hij een zeer mooie kleuring, kan 2.5 à 3m worden maar is een trage groeier), Elaeagnus pungens ‘Goldrim’ (groen met gele rand) en Elaeagnus pungens ‘Maculata’ (geel met groene rand) en de minder gekende Elaeagnus ‘Quicksilver (met zilvergrijs blad, ook aan de bovenzijde – mooie cultivar die tot 3m hoog kan worden).
TIP
Geel- of witbonte en grijze planten zijn ideaal om donkere hoeken of plaatsen op te fleuren. Heel wat olijfwilgen hebben prachtig mooie, geelgroene en zilverwitte bladkleuringen door hun gele vlekken of randen. Ze zijn tevens ook bladhoudend in de winter waardoor ze ook dan nog voor kleur in de tuin zorgen. De meeste bloemen hebben het dan al opgegeven. Kleur in de winter moet dus meestal van het blad komen. Zowel de eigenlijke (bonte) bladkleuren als de vorming van herfstverkleuringen doen hiervoor schitterend dienst.